نیاز سنجی آموزشی بهورزان شاغل در خانه های بهداشت شبکه های بهداشت و درمان استان اصفهان

مقدمه: بررسی و شناخت نیاز های آموزشی پیش نیاز یک سیستم آموزشی موفق است معمولاً این اقدام اولین گام در برنامه ریزی آموزشی و در واقع نخستین عامل ایجاد و تضمین اثربخشی برنامه های آموزش و بهسازی نیروهای ماهر و متخصص است. در نظام بهداشت و درمان کشور اولین رده نیروی انسانی در صف مقدم ارایه مراقبت های بهداشتی درمانی در روستاها بهورزان هستند ، لذا نیاز به تعیین اولویت برای برنامه ریزی و اجرای دوره ها مورد نیاز آموزشی برای این رده احساس می شد. روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی(نیازسنجی) در جمعیت 1621 نفری از بهورزان شاغل در خانه های بهداشت، مدیران و مربیان مراکز آموزش بهورزی شهرستان و کارشناسان ستاد شبکه های بهداشت و درمان شهرستان و استان اصفهان به روش سرشماری است که در آن داده ها با استفاده از الگوها و تکنیک های توافق سنجی گردآوری شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه با سؤالات باز است که روایی آن از طریق مشورت با متخصصین تأیید و پایایی آن از طریق دو نیمه کردن و محاسبه آلفا کرونباخ 76 درصد به دست آمد. نتایج: بیشترین اولویت نیاز آموزش مورد توافق در شبکه ها از دیدگاه گروه هدف به ترتیب مربوط به: آموزش سلامت و مهارت های زندگی، بیماری های غیرواگیر، بیماری های واگیر، تغذیه و دارو، بهداشت محیط، بهداشت حرفه ای، بهداشت دهان و دندان بوده است. نتیجه گیری: بین نظرات کارشناسان ستادی، مربیان و بهورزان در مورد نیاز های آموزشی بهورزان توافق زیادی دیده نمی شود، این موضوع می تواند ناشی از ضعف در همکاری درون بخشی و کار تیمی در شبکه ها باشد که نتوانسته است دیدگاه مشترکی را در بین این سه گروه ایجاد نماید و ازطرفی ساختار شبکه به گونه ای است که نظرات آموزش گیرندگان (بهورزان)، ناظرین (کارشناسان شبکه) و مربیان بهورزی (آموزش دهندگان) در برنامه ریزی و آموزش بهورزان لحاظ نمی شود و هرچه شبکه از نظر تعداد واحدها و کارشناسان و مربیان و بهورزان بزرگتر باشد اختلاف نظر بیشتر است.